FrancjaWprowadzenie

Nie przeczytacie tu o żabich udkach ani ślimakach. Dowiecie się natomiast o tym, jak to w Paryżu mosty uginają się od nadmiaru miłości (ach to miasto zakochanych!) i jak królewska zazdrość doprowadziła do wybudowania najwspanialszego pałacu na świecie. Będzie również o tym, jak we francuskich miastach jeździć samochodem bez prawa jazdy, jak wybrać dobre francuskie wino oraz gdzie spotkać egzotyczne flamingi. 

Witajcie we Francji – raju dla koneserów sztuki, miłośników architektury i tych, którzy potrafią docenić zapierające dech w piersiach piękno natury. Jeśli jednak nie macie czasu na zagłębianie się w szczegóły dotyczące Francji, ale chcielibyście odwiedzić ten kraj i w pełni skorzystać ze spędzonego tam czasu, zachęcamy do skorzystania z ofert przygotowanych przez najlepsze biura podróży.

>>>ZOBACZ TEŻ: Zorganizujemy Twój wyjazd do Francji za grosze! Kliknij tutaj, żeby dowiedzieć się więcej.

Francja jest państwem demokratycznym, w którym dużą rolę odgrywa prezydent. Jest jednym z założycielskich krajów Unii Europejskiej i ONZ, należy także do grupy G7 – siedmiu najbardziej wpływowych państw świata. Językiem urzędowym jest francuski, którego naprawdę warto się nauczyć, bo jak mówią, jest to język miłości. Z naszą ofertą kursów językowych będzie to naprawdę proste, a satysfakcja i podziw ze strony Francuzów, z którymi będziecie rozmawiać w ich ojczystym języku - gwarantowane! Wyróżnia się też liczne języki regionalne (m.in. korsykański, bretoński i prowansalski), jednak często stanowią one raczej cenne dziedzictwo kulturowe z niewielką wartością użytkową w życiu codziennym (oprócz korsykańskiego).

Stolicą Francji jest Paryż. Liczba ludności kraju to ok. 66 mln, z czego aglomerację paryską zamieszkuje ok. 10 mln osób (Francja to drugi kraj w UE pod względem liczby ludności, i 21. na świecie). Po wprowadzeniu zmian w styczniu 2016 r. Francja dzieli się oficjalnie na 13 regionów. 

Ze względu na walory krajobrazowe i bogate dziedzictwo kulturowe, Francja należy do najchętniej odwiedzanych przez turystów państw na świecie. Już Wam się spodobał ten kraj, ale nie do końca wiecie, które konkretnie miejsce wybrać? Zajrzyjcie do naszej wyszukiwarki wczasów, a na pewno wybierzecie coś dla siebie, spośród setki ofert przygotowanych przez naszych partnerów!

>>>SPRAWDŹ: Przygotujemy dla Ciebie miniprzewodnik z najważniejszymi informacjami o Francji!

Geografia

Na pytanie „Gdzie leży Francja?”, każdy odpowie, że w Europie Zachodniej. Jest to oczywiście jest to prawda, ale nie należy zapominać, że oprócz znanej wszystkim części metropolitarnej, czyli leżącego w Europie słynnego Heksagonu (sami Francuzi nazywają tak swój kraj ze względu na jego kształt przypominający sześciokąt), Francja posiada także rejony zamorskie na innych kontynentach. Tereny te posiadają różne statusy i formy autonomii, a część z nich formalnie stanowi część Francji i wchodzi w skład UE. Do najważniejszych terytoriów zamorskich Francji należą: Gujana Francuska, Martynika, Gwadelupa i Réunion. Nie można pominąć też licznych francuskich wysp, wśród których najbardziej znana to leżąca na Morzu Śródziemnym, Korsyka.

Metropolitarna Francja graniczy z Belgią, Luksemburgiem, Niemcami, Szwajcarią, Włochami, Monako, Andorą i Hiszpanią. Z Wielką Brytanią łączy ją tunel biegnący pod kanałem La Manche, a z Włochami – tunel pod Mont Blanc. Powierzchnia Francji metropolitarnej to trochę ponad 551 tys. km² (dla porównania powierzchnia Polski to nieco ponad 312 km²). Kraj rozciąga się od tunelu La Manche i Morza Północnego na północy po Morze Śródziemne na południu, i od Zatoki Biskajskiej na zachodzie po rzekę Ren na wschodzie.

Francja posiada mocno urozmaiconą rzeźbę terenu. W większości jest to kraj nizinny (ponad połowa kraju leży na wysokości poniżej 200 m n.p.m.), jednak znajdziemy też tu liczne góry, począwszy od leżącego w Bretanii i Normandii Masywu Armorykańskiego i położonego w części południowo-centralnej Masywu Centralnego (znajdują się tu liczne stożki wygasłych wulkanów), przez Ardeny i Wogezy aż po Jurę, Alpy i Pireneje. To we francuskich Alpach znajduje się najwyższy szczyt Europy, Mont Blanc (4807 m n.p.m.). Główne rzeki Francji to: Loara, Sekwana, Rodan i Garonna.

>>>SPRAWDŹ: Interesuje Cię jakie stereotypy róznych krajów? Zobacz nasz artykuł!

Historia

Historia Francji, w przeciwieństwie do wielu innych krajów, także europejskich, jest wszystkim choć odrobinę znana. Właściwie każdy słyszał o Królu Słońce Ludwiku XIV i jego imponującym Pałacu wersalskim, o rewolucji francuskiej i ścięciu na gilotynie króla Ludwika XVI, i o Napoleonie Bonaparte – jego chwale i upadku, zakończonym śmiercią na wyspie św. Heleny…

Początki państwa francuskiego datuje się na V w., kiedy to utalentowany wódz Chlodwig zjednoczył plemiona germańskich Franków, przyjął chrzest i wybrał Paryż na stolicę państwa. W okresie średniowiecza największe lata świetności Francja przeżywała za czasów Karola Wielkiego (przełom VIII-IX w., kiedy w granicach imperium znajdowały się tereny m.in. dzisiejszej Belgii, Holandii, Austrii, Szwajcarii i północnych Włoch). XIII w. został naznaczony przez powołanie inkwizycji i rozpoczęcie walki z herezjami (francuska Langwedocja była głównym ośrodkiem działalności inkwizycji w Europie). Choć pod koniec średniowiecza ta kościelna instytucja sądowa straciła na znaczeniu, ostatecznie została zlikwidowana dopiero pod koniec XVIII w.

Lata 1337-1453 to okres wojny stuletniej (a właściwie 116-letniej!) – prowadzonych z przerwami walk zbrojnych między Francją a Anglią. To właśnie w trakcie tego konfliktu Francji objawia się słynna Dziewica Orleańska – czyli Joanna d’Arc. Mając zaledwie 16 lat zjawia się na zamku następcy tronu Francji, przyszłego Karola VII. Tam zostaje wysłuchana jej opowieść o objawieniu Michała Archanioła i wyznaczonej jej misji przepędzenia Anglików z Francji oraz doprowadzeniu do koronacji Karola. Otrzymuje całkowite wsparcie, staje na czele kilkutysięcznej armii, przyodziewa zbroję i rusza na odsiecz oblężonego Orleanu. Wkrótce Karol zostaje koronowany w Reims, a sama Joanna dostaje się do angielskiej niewoli i zostaje oskarżona o herezję. Spłonie na stosie w 1431 r. mając zaledwie 19 lat.

Wyjście z mroków średniowiecza powoli zwiastuje umacnianie się władzy absolutnej, która apogeum osiąga w XVII w. za panowania Króla Słońce, czyli Ludwika XIV. To właśnie temu władcy przypisuje się autorstwo powiedzenia „państwo to ja”. W trakcie swoich rekordowo długich rządów (72 lata!) Ludwik XIV przyłączył do Francji liczne sąsiednie ziemie; pozyskał także posiadłości kolonialne m.in. na Antylach, w Ameryce Południowej, Kanadzie, Indiach i Afryce.

Czasy absolutyzmu zakończyła Wielka Rewolucja Francuska (1789-1799), przynosząc ideały wolności, równości i braterstwa (liberté, égalité, fraternité). Za jej symboliczny początek uznaje się zdobycie Bastylii przez paryskich mieszczan 14 lipca 1789 r. (dziś 14 lipca jest we Francji świętem narodowym). To okres głębokich zmian społeczno-politycznych. Rewolucja doprowadziła do obalenia monarchii Burbonów, której kres został przypieczętowany słynną egzekucją króla Ludwika XVI, ściętego na gilotynie na Placu Rewolucji (dziś Plac Zgody, Place de la Concorde) – niemym świadku krwawych wydarzeń okresu rewolucji.

1799 r. uznawany jest za koniec rewolucji – wtedy właśnie Napoleon Bonaparte dokonuje zamachu stanu i przejmuje władzę, ogłaszając się początkowo pierwszym konsulem, a już w 1804 r. – cesarzem Napoleonem I. Jego imperialistyczne zapędy doprowadziły do spektakularnych zwycięstw nad Austrią (bitwa pod Austerlitz) i Prusami, Napoleon dokonał też podboju Portugalii i interwencji w Hiszpanii. Jednak już w 1812 r. słynna kampania rosyjska zrujnowała potęgę Francji, a sam cesarz został zmuszony do abdykacji i zesłany na wyspę Elbę. Na scenę ten mały wielki człowiek wkroczył raz jeszcze – to tzw. 100 dni Napoleona, zakończone jego klęską pod Waterloo (1815 r.) i zesłaniem na wyspę św. Heleny, gdzie umarł w 1821 r.

Pierwsza połowa XX w. we Francji została silnie naznaczona przez I i II wojnę światową. Trwająca w latach 1914-1918 tzw. „wielka wojna” była dla Francji wyniszczającym konfliktem – była to długa, przeciągająca się wojna pozycyjna, która wyczerpała francuskie społeczeństwo, a po obu stronach konfliktu przyniosła ponad 14 milionów ofiar. W czasie II wojny światowej Francja została podzielona na dwie strefy: północną okupowaną z Paryżem, i południową z kolaboracyjnym rządem z siedzibą w Vichy. Środowiska walczące skupiły się wokół Charles’a de Gaulle’a, który wkrótce stanął na czele emigracyjnego rządu Francji, a po wojnie został pierwszym prezydentem V republiki. Druga połowa poprzedniego stulecia to czasy działania na rzecz integracji europejskiej.

Francja to prawdziwy tygiel kultur: znajdziecie tu ślady wpływów rzymskich, celtyckich, germańskich, hiszpańskich i włoskich, o czym świadczą m.in. architektura i bogactwo języków regionalnych. Regiony, takie jak Bretania, Alzacja, Lotaryngia i Korsyka, dość silnie podkreślają odrębność w stosunku do reszty kraju. Od końca XX wieku Francja notuje znaczący napływ imigrantów, szczególnie z północnej Afryki.

Współczesny świat francuskiej polityki jest dość mocno związany ze… skandalami. Co jakiś czas francuska i światowa prasa huczy od sensacji: a to były minister finansów zostaje oskarżony o gwałt na pokojówce, a to były prezydent Francji przegrywa proces o sprzedawanie laleczki voodoo z jego podobizną (i kompletem igieł)… No i oczywiście zdrady i romanse! Były prezydent państwa Nicolas Sarkozy zakochuje się w byłej modelce Carli Bruni w trakcie udzielania jej ślubu (oczywiście potem zostają najsłynniejszą parą prezydencką Europy), a inny, François Hollande porzuca swą wieloletnią partnerkę dla młodszej od siebie o 18 lat francuskiej aktorki. No cóż, w końcu Francuzi mają dość niezobowiązujące podejście do związków (wielu z nich żyje w związkach nieformalnych, a odsetek rozwodów jest jednym z najwyższych na świecie).

>>>Jesteś miłośnikiem historii? Sprawdź więc dzieje innych krajów!

Żabojady, najlepsi kochankowie, językowi aroganci, kobiety wyglądają jak z żurnala mody… Lista stereotypów na temat Francuzów jest długa. A jak jest naprawdę?

Z pewnością Francuzi kochają to, co… francuskie. Począwszy od języka, na francuskich autach kończąc. Nie da się ukryć, że języki obce to prawdziwa pięta achillesowa Francuzów. We Francji będzie się w stanie porozumieć właściwie tylko po francusku, no, może jeśli zapytacie po angielsku o jakieś zupełnie podstawowe sprawy, otrzymacie satysfakcjonującą odpowiedź. Nawet posiadający wyższe wykształcenie Francuzi mają problem z płynną mową w obcych językach, a jeśli już jakoś sobie radzą – może upłynąć dłuższa chwila nim w ogóle zauważycie, że mówią w innym języku niż francuski (ach, ten silny francuski akcent!). Z kolei rynek samochodów osobowych jest zdominowany przez francuskich producentów, a Francuzi pod tym względem są prawdziwymi patriotami. Renault, Peugeot, czy Citroën – to właśnie tym markom pozostają wierni.

Francuzi należą do całuśnych narodów. I nie, nie chodzi tu o słynny francuski pocałunek (tak naprawdę we Francji wcale nie określa się go tym mianem), lecz o tradycyjną francuską formułę powitania i pożegnania. Obowiązkowo bowiem należy pocałować się w policzki (zazwyczaj dwa razy) i całują się wszyscy – zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Osoby nieprzyzwyczajone do takiej formy powitania mogą się czuć nieco zażenowane, szczególnie że takimi pocałunkami obdarowuje się nie tylko najbliższych znajomych: jeśli idziecie na spotkanie towarzyskie z grupą Francuzów, będziecie musieli pocałować w policzek wszystkich obecnych, niezależnie od tego czy się znacie, czy nie. Podanie ręki w takim wypadku zostanie odczytane jako oziębłość.

Mieszkańcy Heksagonu naprawdę potrafią cieszyć się z życia. Widać to chociażby w sposobie celebrowania posiłków: niespieszne śniadanie w kawiarni, koniecznie w kawiarnianym ogródku z widokiem na ulicę, przy gazecie i filiżance kawy. A potem – obiad i kolacja w gronie rodziny czy przyjaciół, czyli ważny element dnia. Francuzi pozwalają sobie na spokojne celebrowanie tego czasu spędzonego w towarzystwie najbliższych, przy lampce wina i wyśmienitym jedzeniu (oczywiście francuskim!). Uwielbiają jadać w restauracji (dlatego nie powinna Was dziwić mnogość lokali gastronomicznych, i to nie tylko w miastach, ale nawet w małych prowincjonalnych mieścinach). Z tego też powodu, jeśli zapragniecie w porze obiadu zawitać do restauracji, by napić się jedynie kawy, raczej zostaniecie odprawieni z kwitkiem. W porze posiłków restauracje przeżywają prawdziwe oblężenie, a każdy stolik jest na wagę złota! Chcielibyście poznać francuskie obyczaje i poznać prawdziwy klimat tego niezwykłego kraju, ale boicie się, że na wycieczce z biurem podróży nie będzie na to czasu?  Skontaktujcie się z nami naszym fanpage'u na Facebooku lub napiszcie do nas na adres rezerwacje@breakplan.com, a my zajmiemy się wszystkim tak, abyście mieli czas na wszystko! Po więcej szczegółów zapraszamy tutaj.

Jednak to tylko część tej joie de vivre (czyli radości życia) cechującej francuski naród. Zwróćcie uwagę chociażby na grających w boule emerytów! Ta gra, polegająca na rzucaniu stalowymi kulami tak, by znalazły się jak najbliżej malutkiej piłeczki zwanej „świnką”, jest szczególnie popularna na południu Francji – ale tak naprawdę piaszczyste placyki do gry w boule znajdziecie w parkach w całym kraju. Ciekawe jest także podejście do wychowywania dzieci. W dużych miastach nikt nie ma problemu z tym, by zatrudnić nianię (au-pair) na pełny etat lub przynajmniej na wieczór, kiedy rodzice chcą wyjść do restauracji i spotkać się ze znajomymi. Bogatsze rodziny zabierają także nianię na wakacje – dzięki temu ona zaopiekuje się pociechami, a rodzice odpoczną i nacieszą się sobą. Francuskie kobiety po porodzie bardzo szybko wracają do pracy (wg Francuzów najszczęśliwszy związek to taki, w którym zarówno mężczyzna, jak i kobieta spełniają się zawodowo) i pozwalają sobie na bycie taką kobietą, jaką były przed urodzeniem dziecka. Kochają swoje dzieci, co nie znaczy, że muszą spędzać z nimi 100% czasu – i nikt ich za to nie piętnuje.

Do najważniejszych świąt we Francji należą: spośród religijnych – Boże Narodzenie, Wielkanoc, i co ciekawe – święto Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia, dzień wolny od pracy), a spośród świąt państwowych – 14 lipca (zburzenie Bastylii) i Święto Pracy (1 maja).

>>>ZOBACZ TAKŻE: Jaki klimat panuje we Francji?